Ik heb altijd iets tegen sportscholen gehad: te vol, te veel spiegels, mensen met alleen maar heel flitsende kleding en gekapte haren of juist zwetende mensen en vervelende muziek. Voor mij dus veel reden om na een maand braaf naar de sportschool te gaan te stoppen en wel blijven te betalen, tot ik de moed verzamelde om op te zeggen. Daarnaast houd ik van lekker eten en van een goed glas wijn (of twee…) en met een druk gezin en fulltime baan genoeg excuses om geen tijd te hebben voor sport.
Tot ik het zat werd dat blessures niet over gingen en ik steeds dikker werd. In het Vondelpark zag ik bootcamps met mensen in de kou en plassen afzien. Afschuwelijk, maar het idee van een soort kamp commandant die zegt wat ik moet doen leek me voor mijn zwakke ruggengraat wel goed. Eerst kwam ik bij een mooie grachtengordel club terecht. Prima trainers, mooie apparaten. De nulmeting werd gedaan en ik schrok me rot. Niet van het gewicht, maar van de verhouding vet-spier die volledig uit balans was. De personal training ging goed, ik ging naar de afspraken want je laat tenslotte niet iemand zitten. Maar toch miste er nog iets.
Een collega had een training bij Bas gedaan en was enthousiast. Ik besloot een afspraak te maken en vanaf het eerste moment was er een klik. Bas is enthousiast en zo gedreven dat je niet anders kan dan mee gaan. We deden weer een meting en Bas vroeg naar mijn doel. Niet te dun want dan word je zo’n verschrompelde vogel en niet te gespierd want dat is nog enger. Maar wat soepeler, fitter en strakker leek me wel wat. Dat leek Bas ook wel wat gelukkig en dus pakten we het grondig aan.
Twee keer in de week trainen en op het eten letten. Ik ben van het zelf vers koken en de maaltijden van Bas zijn daar goed mee te combineren. Na drie maanden was het resultaat fantastisch. Van maat 32 spijkerbroek kon ik mijzelf zonder flauw te vallen in maat 29 hijsen, iedereen was complimenteus, inclusief mijn moeder en dat wil wat zeggen!
Waarom is het een succes? Ik denk omdat je gaat inzien wat je jezelf aan doet wanneer je niet traint en gewoon gedachteloos een zak chips leeg eet. De trainingen zijn zwaar, ik ga er met frisse haat gevoelens naar toe op mijn fietsje, tijdens de oefeningen bedenk ik wel eens dat ik heel hard zou kunnen gaan huilen en dat ik dan vast mag stoppen, maar toch doe ik dat niet. Omdat ik het ook gaaf vind dat ik nu dingen kan die ik eerst niet kon, omdat ik sterker en leniger ben geworden. Ik blijk toch buikspieren te hebben en best sterke armen. En continue zit Bas er bovenop en corrigeert de houding en let op de kleinste fouten. De oefening heeft zin wanneer je hem goed uitvoert en kan een blessure opleveren als je hem slecht doet. En hij blijft aanmoedigen en uitdagen om meer te doen en voorbij je eigen grens te gaan. Zo blijf je terugkomen en er al je energie instoppen.
Nu is er een anderhalve maand behoorlijk wat verwaarloosd door vakanties en zakenreizen en teveel etentjes. En dat knaagt! Dus nu maken we weer een nieuw plan, ga ik me weer strakker aan het eetschema houden en ga ik voor die laatste centimeters. Omdat ik weet dat ik me dan echt fitter voel en een stuk energieker ben. En ook wel een beetje omdat Bas en z’n team dan oprecht blij en trots zijn en die high five aan het eind van de training echt verdiend is.
Dus niet denken dat je te oud bent of geen spieren hebt. Juist dan is personal training het allerbeste en een garantie voor succes. Geloof me, als ik me weer op mijn fiets hijs en de eerste hoge brug op fiets op weg naar huis, voel ik echt alle spieren in mijn lijf maar man, wat voel ik me dan ook super goed!
– Judith
